Διανύουμε μια πρωτόγνωρη περίοδο της Ανθρώπινης Ιστορίας. Για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της πανδημίας πρέπει να τηρούμε κάποια βασικά μέτρα. Το κύριο και παντοτινό μέτρο είναι η ατομική και συλλογική προφύλαξη, σημαντική είναι επίσης και η ενδυνάμωση, επειγόντως, του υγειονομικού δυναμικού, η αναστολή κοινωνικο-οικονομικών δραστηριοτήτων και, δυστυχώς, η καρτερικότητα απέναντι στις αναπόφευκτες ανθρώπινες απώλειες, μέχρις ότου η ελεύθερη επιστημονική έρευνα και οι φαρμακευτικές εταιρείες βρουν εμβόλιο και φάρμακα που θα περιορίσουν τις επιπτώσεις και επιτρέψουν στην κοινωνία να βάλει πάλι μπροστά τις μηχανές της οικονομίας
Σε όλη την Ευρώπη, όπως και στη χώρα μας, οι πολίτες στην πλειοψηφία τους, υποστηρίζουν τις προσπάθειες των κρατών τους και, τελικά, των κυβερνήσεων τους. Πουθενά, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν σωπαίνουν -με την εξαίρεση των ακραίων λαϊκιστών – πουθενά όμως δεν κηρύσσουν τη διχόνοια, δεν φέρνουν την καταστροφή. Πολιτεύονται με ενσυναίσθηση, και αντίληψη των ευθυνών τους και των δυνατοτήτων της χώρας τους. O ΣΥΡΙΖΑ παραμένει οπαδός του δόγματος της καταστροφής. Λοιδορεί τις προσπάθειες των πολλών: στο σύστημα υγείας, στον τουρισμό, στο εμπόριο, στις βιομηχανίες, στην εστίαση, στις συγκοινωνίες· όλους όσοι δίνουν μάχες για να μείνουμε όρθιοι και ασφαλείς.
Κι ενώ η χώρα κινείται με ρεαλισμό και σύνεση, ο κ. Τσίπρας ζήτησε, βιαστικά, με το πρώτο κύμα της επιδημίας, να μοιράσει το κράτος 30 και βάλε δισεκατομμύρια και να περιμένουμε μέχρι να εξαφανιστεί ο ιός. Από τότε πάντως, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει επικαιροποιήσει τις προτάσεις της. Ούτε εξηγεί με ποια στοιχεία αμφισβητεί την πραγματική δαπάνη των 24 δις που έχει ήδη γίνει. Ούτε κατανοεί κανείς γιατί δεν θα υπερψηφίσει την ειδική δαπάνη των 7 δις που έχει εγγραφεί στον προϋπολογισμό του 2021 για τον ίδιο σκοπό, στα οποία, κατά την εκτίμησή μου είναι πιθανόν να προστεθούν ακόμη 3 με 4 δισεκατομμύρια αν η πανδημία δεν έχει υποχωρήσει ριζικά μέχρι τα τέλη της Άνοιξης.
Προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι ως κυβέρνηση, δεν αύξησαν αλλά μείωσαν τα κονδύλια για την υγεία. Ακόμη κι η τρόικα ζητούσε να αυξηθούν οι δαπάνες υγείας, με ποιοτικά κριτήρια και είχε συμφωνήσει να εξαιρούνται οι προσλήψεις στο ΕΣΥ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ άφησε τα βάρη στα ασφαλιστικά ταμεία και στο πορτοφόλι των πολιτών. Και τώρα δεν ψηφίζουν ούτε την επαύξηση του μεριδίου της υγείας.
Οι πολίτες πληρώνουν, κάθε χρόνο, γύρω στα 15 δις. μέσω εισφορών, φόρων και απευθείας από το εισόδημά τους. Με αυτό το ποσό, αν τα νοσοκομεία μας γίνουν αυτόνομα αλλά και υπεύθυνα της οικονομικής και ιατρικής διαχείρισης, αν τιμολογηθούν σωστά οι υπηρεσίες και τα υλικά και αν βεβαίως αναπτυχθεί η ιδιωτική ασφάλιση, η οποία σήμερα πληρώνει μόλις το 4,5% αυτής της δαπάνης, η δημόσια υγεία θα κόστιζε λιγότερα στον πολίτη και θα του προσέφερε περισσότερα
Είναι αλήθεια ότι με την πραγματικότητα των αριθμών, αυτό που οι στατιστικοί ονομάζουν «σκληρά στοιχεία», τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είχαν και έχουν μια πολύ κακή σχέση. Πρόσφατα η Ελληνική Στατιστική Αρχή δημοσίευσε τα οριστικά στοιχεία για το εθνικό εισόδημα των τελευταίων ετών. Αποδείχτηκε λοιπόν ότι:
Πρώτον, μεταξύ των στοιχείων που χρησιμοποιεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όταν μιλά για «ύφεση Μητσοτάκη» και της πραγματικότητας υπάρχει διαφορά δέκα δισεκατομμυρίων, τα οποία «έχασε» ο κ. Τσίπρας και κέρδισαν οι πολίτες.
Δεύτερον, στην περίοδο 2015-2018, η Ζώνη του Ευρώ αύξησε το ΑΕΠ της κατά οκτώ εκατοστιαίες μονάδες, ενώ εμείς μόλις 2%. Στο ένα τέταρτο των άλλων χωρών.
Τρίτον, όταν παρέλαβαν την διακυβέρνηση, η χώρα βρισκόταν σε τροχιά ανάκαμψης. Η οικονομία είχε κατορθώσει να βγει από μια εξαετία διορθώσεων και ύφεσης και να κλείσει το 2014 με άνοδο κατά 0,7%.
Και τα τρία αυτά σημεία επιβεβαιώθηκαν οριστικά από τη Στατιστική Αρχή.
Από τον πάτο που ξεπέσαμε το καλοκαίρι του 2015, όταν ο δείκτης οικονομικού κλίματος μειώθηκε στις 79 μονάδες (που είναι το χαμηλότερο σημείο μετά το 2000), μέχρι τέτοια εποχή το 2018, όταν η αγορά πίστευσε στην επερχόμενη πολιτική αλλαγή και ξεκίνησε μικρή και, αρχικώς, ασταθής βελτίωση η χώρα πήγε στην κόλαση κι επέστρεψε. Με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών η Ελλάδα πήρε γρήγορα τα πάνω της και ο κ. Τσίπρας δραπέτευσε, επιτυχώς, οφείλω να ομολογήσω. Μέχρι να εμφανιστεί η επιδημία, τον Φεβρουάριο 2020, ο δείκτης εμπιστοσύνης είχε φτάσει στο 113, που είναι το καλύτερο επίπεδο μετά το 2001.
Δείτε πόσο έξω έπεσε:
Σε συζήτηση της Ολομέλειας, στις 12 Ιουνίου, ο κ. Τσίπρας, πήρε το γνωστό σοβαροφανές ύφος των ημιμαθών και μας κούνησε το δάκτυλο, λέγοντας: «παραλάβατε μια οικονομία να τρέχει τον Ιούλιο του 2019 με ρυθμό 2,8%». Πρώτο λάθος: το τρίτο τρίμηνο του ‘19 πηγαίναμε με 1,2% παρά την ιστορικά καλύτερη χρονιά που πέτυχε ο Τουρισμός.
Ισχυρίστηκε ακόμη ότι: «το τέταρτο τρίμηνο 2019 η Ελλάδα ήταν η χώρα με την χειρότερη επίδοση των 27, με -0.7%». Δεύτερο λάθος: συνεχίζαμε με 1,2% όσο ακριβώς και η Ευρώπη των 27.
Είπε επίσης: «Ήδη από το πρώτο τρίμηνο του 2020 είχαμε ύφεση 0,9%». Λάθος: το πρώτο τρίμηνο διατηρήθηκε άνοδος κατά 0,4%.
Μόνον με τις τρεις αυτές αναφορές, ο κ. Τσίπρας κατάφερε να πέσει έξω κατά πέντε ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, που αναλογεί σε σχεδόν δέκα δισεκατομμύρια, όπως ανάφερα λίγο πριν.
Είναι προφανές πως όταν πρόκειται για αριθμούς και γεγονότα, ο κ. Τσίπρας εκδηλώνει την εμμονή του στην μανιοκαταθλιπτική καταστροφολογία, μια κατάσταση που συχνά εκδηλώνεται στον κόσμο της ντεμέκ «αριστεράς».
Με τον ίδιο τρόπο, την δογματική προσήλωση στη μιζέρια και πολιτική επιμονή στην γκρίνια, αντιμετωπίζει και την εξέλιξη της πανδημίας στην χώρα μας.
Εμείς οι φιλελεύθεροι προσαρμόζουμε τις πολιτικές μας, όταν το απαιτεί η πραγματικότητα, των αριθμών και των δυσκολιών που διανύουμε, ώστε να εργαζόμαστε προς το συμφέρον της κοινωνίας και όχι της ιδεολογίας.
Το επίπεδο των κρατικών δαπανών, στα 67,2 δις., διατηρεί το σύνολο των κοινωνικών επιδομάτων, των συντάξεων και των αμοιβών του κράτους ενώ προσθέτει όσα χρειάζονται για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης. Και το κάνει αυτό με ταυτόχρονη μείωση φόρων, επιλογή που αποτελεί στοίχημα για τη φορολογική διοίκηση η οποία θα χρειαστεί να αποδείξει ότι είναι ικανή να φέρει λαμπρά αποτελέσματα στον περιορισμό της φοροδιαφυγής παρά τον περιορισμό των φορολογικών εσόδων σε 47,8 δισ. Προφανώς δημιουργείται σημαντικό έλλειμμα ύψους 14,7 δις. και, μετά την αφαίρεση των τόκων, πρωτογενές άνοιγμα ίσο με το 3,88% του ΑΕΠ, σύμφωνα με τη μεθοδολογία της ενισχυμένης εποπτείας, η κάλυψη του οποίου από τις αγορές δεν αναμένεται να συναντήσει δυσκολίες.
Τα δύο άλλα εργαλεία μακροοικονομικής πολιτικής είναι: Πρώτο, το Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, που στηρίζεται στην ιστορική αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πανδημία και θα φέρει στην χώρα μας κεφάλαια 31,5 δισεκατομμυρίων, τα 19,5 ως επιχορήγηση, σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα 3-5 ετών. Τα οποία προστίθενται στα σχεδόν 40 δις. του ΕΣΠΑ 2021-2027.
Δεύτερο, το Σχέδιο Ανάπτυξης, γνωστό ως «Έκθεση Πισσαρίδη», που αναπτύσσει μια πιο μακροπρόθεσμη προοπτική, κωδικοποιεί σε ρεαλιστική βάση τις βασικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες μπορούν να κάνουν την Ελλάδα να παίξει σε ανώτερη, κατηγορία κρατών.
Τι βλέπουν λοιπόν όλοι αυτοί, που το βλέπουμε κι εμείς, στην πλευρά της πλειοψηφίας στη Αίθουσα, αλλά αρνούνται να το δουν -πόσο μάλλον να το υποστηρίξουν ανεπιτήδευτα και πατριωτικά- στην πλευρά της μειοψηφίας;
Βλέπουν ότι η χώρα μας έχει κατανοήσει τις ευκαιρίες που έχασε, ειδικά αφότου μπήκαμε στη Ζώνη του Ευρώ.
Βλέπουν ότι κατά την δεκαετή κρίση καταφέραμε σημαντικές προσαρμογές και βελτιώσεις, όπως δείχνουν το παράδειγμα της ανεξάρτητης φορολογικής αρχής και η καθιέρωση ισορροπημένων δημοσιονομικών χρήσεων.
Βλέπουν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ήδη τοποθετήσει ένα αποτελεσματικό πλαίσιο εξυγίανσης του τραπεζικού χαρτοφυλακίου, με το μηχανισμό «Ηρακλής» με το πλαίσιο για τη δεύτερη ευκαιρία, με τις μικροπιστώσεις, την υιοθέτηση της πιο σύγχρονης εταιρικής διακυβέρνησης, ενώ η δημιουργία μιας «κακής τράπεζας» προχωρά και η Ελλάδα συμμετέχει πλέον ισότιμα στον μηχανισμό νομισματικής διευκόλυνσης.
Βλέπουν ότι το χωροταξικό δίκαιο γίνεται λειτουργικό και ότι, επιτέλους, ξεκινήσαμε τη μάχη για μια ταχεία και δίκαιη απόδοση Δικαιοσύνης.
Βλέπουν τις εντυπωσιακές επιδόσεις στη δημιουργία τουριστικού προϊόντος ανώτερης ποιότητας. Στο σημείο αυτό είναι καλό να σκεφτούμε ότι ο τουρισμός χρειάζεται για το 2021 ένα θετικό σημάδι, μια πρόσθετη στήριξη, που την προβλέπει και η ευρωπαϊκή νομοθεσία, όπως θα ήταν η μείωση του ΦΠΑ σε 6% και 13% στις αντίστοιχες υπηρεσίες.
Βλέπουν ότι η κυβέρνηση θέλει ειλικρινώς να μετατρέψει τις αποκρατικοποιήσεις σε επενδυτικές ευκαιρίες αύξησης της παραγωγής και σημειώνουν ευμενώς το νέο αναπτυξιακό πλαίσιο αδειοδότησης επιχειρήσεων.
Βλέπουν το σχέδιο απολιγνιτοποίησης, αναβάθμισης των περιοχών της Μακεδονίας, τη θέση που κατακτά η Ελλάδα στα ενεργειακά δίκτυα και τις προοπτικές των φιλικών προς το περιβάλλον ενεργειακών επενδύσεων.
Βλέπουν το άνοιγμα στον διεθνή ανταγωνισμό σημαντικών μεταφορικών κόμβων, λιμάνια, αεροδρόμια ακόμη και η μοναδική σιδηροδρομική γραμμή.
Βλέπουν τον παγκόσμιο ρόλο της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας.
Βλέπουν τη φιλική πρόσκληση προς όσους επιλέξουν την χώρα μας ως βάση των δραστηριοτήτων τους, ιδίως με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών επί των κερδών και των ασφαλιστικών ελαφρύνσεων της εργασίας.
Βλέπουν τον δυναμισμό της βιώσιμης αγροτικής παραγωγής, ελεύθερης από μεταλλαγμένες επεμβάσεις και ολοένα πιο δυνατή στη καθαρή βιολογική της ταυτότητα.
Βλέπουν τις υψηλές επιδόσεις της ελληνικής ιατρικής περίθαλψης και τις προοπτικές εκμετάλλευσης των ευκαιριών ανοικτής φροντίδα προς επισκέπτες ασθενείς από όλο τον κόσμο.
Βλέπουν τα περιθώρια να αυξήσουμε την εθνική αποταμίευση, που είναι ο σίγουρος οδηγός αύξησης των επενδύσεων, με καλύτερη ασφάλιση της υγείας, της σύνταξης και της περιουσίας, δίνοντας πλήρη φορολογικά κίνητρα. Αφού διασφαλίσαμε τον μηχανισμό παροχής εθνικής σύνταξης, με τη ρύθμιση Βρούτση, προχωρούμε τώρα στο επόμενο βήμα διασφάλισης των κεφαλαίων που αποταμιεύουν οι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις. Οφείλουμε να πείσουμε τη νεότερη γενιά για την αξία της εγγυημένης επικουρικής σύνταξης αλλά και με την ατομική μακροχρόνια αποταμίευση με την επενδυτική συμμετοχή του ιδιωτικού ασφαλιστικού κλάδου. Σημειώνω ότι διαθέτουμε αποταμιευμένα κεφάλαια μόλις στο 0,8% του ΑΕΠ για την πληρωμή μελλοντικών συντάξεων ενώ η ίδια αναλογία βρίσκεται στο 91,5% του ΑΕΠ στις χώρες του ΟΟΣΑ.
Βλέπουν την ταχύτητα με την οποία ενσωματώνεται η τεχνολογία στις κρατικές λειτουργίες και στην καθημερινότητά μας.
Βλέπουν τις δυνατότητες ανάπτυξης κέντρων έρευνας και πρωτοποριακών γνώσεων, αφού πολύ συχνά έχουν ήδη συνεργαστεί με κάποια Ελληνίδα, κάποιον Έλληνα στα δικά τους κράτη. Αντιλαμβάνονται τις ευκαιρίες που δημιουργεί το άρθρο 40 στο Νόμο 4758 για όσους θα κάνουν την Ελλάδα βάση των δραστηριοτήτων τους και αποφασίζουν να μετεγκατασταθούν. Ούτε αυτό είχατε το θάρρος να ψηφίσετε μαζί μας.
Βλέπουν ότι ο τρόπος ζωής, η μεσογειακή διατροφή και το όμορφο κλίμα μας, προσελκύει εισοδηματίες, ευρωπαίους συνταξιούχους και εύπορους πολίτες του κόσμου.
Βλέπουν ότι διαθέτουμε κουλτούρα ανοικτή στις διαφορετικότητες, θρησκευτικές και προσωπικές επιλογές ζωής, χωρίς να δεχόμαστε την προσβολή της δυτικοευρωπαϊκής πολιτισμικής ταυτότητας.
Καταλήγοντας, επιτρέψτε μου να σημειώσω τρεις κινήσεις που πιστεύω ότι θα προκύψουν από την πενθήμερη συζήτησή μας.
Ένα, να ψηφίσουμε τον προτεινόμενο προϋπολογισμό δίνοντας εντολή να εφαρμοστεί με αυστηρότητα στο σκέλος των εσόδων, δηλαδή με περαιτέρω μείωση της φοροδιαφυγής, πλήρη εφαρμογή των φορολογικών ελαφρύνσεων και με ελαστικότητα στο σκέλος των δαπανών που αφορούν στην υγεία, την προστασία της κοινωνίας και την άμυνα της χώρας.
Δύο, να μεταστρέψουμε την ατυχία της επιδημίας σε ευκαιρία. Έχουμε το εργαλείο. Είναι ο συνδυασμός του προς έγκριση προϋπολογισμού με την γρήγορη έναρξη του Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, που πήρε, επιτέλους, το τελικό σήμα εκκίνησης. Ένα σημαντικό μέρος των σχεδόν 32 δισεκατομμυρίων πρέπει να δεσμευθεί στους επόμενους δώδεκα μήνες.
Τρίτον, να συζητήσουμε γρήγορα και θετικά κάποιες πρωτοποριακές μεταρρυθμίσεις.
Αυτός είναι ο δρόμος για την επίτευξη του κεντρικού στόχου της δεκαετίας, δηλαδή τη συστηματική βελτίωση του κατά κεφαλήν πραγματικού εισοδήματος, που είναι το βασικό κριτήριο σύγκλισης της χώρας μας με τον ευρωπαϊκό μας χώρο. Χρειάζεται σημαντική αύξηση της απασχόλησης, άρα μείωση της ανεργίας επειδή θα συμμετάσχουν στην αγορά εργασίας συμπολίτες που ταλαιπωρούνται με την υποαπασχόληση και τις ασταθείς όσο και κακοπληρωμένες δουλειές, κυρίως μεταξύ των γυναικών και των νέων. Για να επιτύχουμε σε αυτό χρειάζονται επενδύσεις που θα διευρύνουν το παραγωγικό κεφάλαιο και θα αυξήσουν την παραγωγικότητα της εργασίας, η οποία υπέστη ισχυρότατη διολίσθηση πριν και πολύ περισσότερο κατά τη διάρκεια της μεγάλης κρίσης. Με δύο λόγια, ο αναπτυξιακός δρόμος για την Ελλάδα είναι η ταχεία αύξηση του όγκου της παραγωγής και η διεύρυνση των περιθωρίων προστιθέμενης αξίας. Το κράτος μπορεί να κάνει πολλά για να υποστηρίξει αυτές τις προτεραιότητες, αλλά αυτός που καλείται να τις φέρει με επιτυχία εις πέρας είναι οι άνθρωποι, δηλαδή αυτό που συνήθως λέμε ο ιδιωτικός τομέας, τον οποίο οφείλουμε, επιτέλους, να ανεβάσουμε στο βάθρο που του αξίζει. Με μια παρατήρηση: αν δουλειά των πολιτικών είναι να κρατούν καθαρές τις γενικές επιλογές και να διευκολύνουν την οικονομία, καθήκον των πολιτών και, εν προκειμένω εργαζομένων και επιχειρηματιών, είναι να κάνουν τελικά τη δουλειά. Γιατί πιστεύουμε σε ένα κράτος που στηρίζει τις πρωτοβουλίες και την εργατικότητα των πολιτών και όχι σε υπηκόους ενός κράτους-αφέντη.