«Στη συγκέντρωση των «αρνητών» για την απόσπαση και επανατοποθέτηση των αρχαιοτήτων στο σταθμό Βενιζέλου του μετρό Θεσσαλονίκης, ο Γιάννης Μπουτάρης θεώρησε ότι με υποτιμά αποκαλώντας με «καραχωριάτη και αμόρφωτο».
Μήπως όμως ο χαρακτηρισμός αυτός όταν εκστομίζεται από τον κύριο Μπουτάρη αποτελεί τίτλο τιμής για μένα;
Ναι ανήκω σ’ αυτούς που κατάγονται από μη προνομιούχες οικογένειες οι οποίες ήρθαν από τα χωριά τους στην πόλη και μόχθησαν πολύ για να τα βγάλουν πέρα. Στερήθηκαν τα πάντα για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, πάνω από το Βαρδάρη και πήγα στα λαϊκά σχολεία στη Συγγρού πριν περάσω στο Πολυτεχνείο. Δεν είχα την τύχη να διαθέτω ένα γνωστό όνομα, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά σε όλη την Ελλάδα με όλα τα προβλήματα της ζωής λυμένα από τους προπάτορές μου. Δεν είχα ποτέ το χρόνο να γεύομαι τη ζωή μέσα στη καλή χαρά, χωρίς την ανάγκη της καθημερινής προσπάθειας για δημιουργία. Ναι μόχθησα πολύ στη ζωή μου και μοχθώ ακόμη. Τίποτε δε μου χαρίστηκε λόγω ονόματος. Τίποτε δεν οφείλεται στην επικοινωνία και στις διασυνδέσεις. Όλα οφείλονται στον ατέλειωτο ιδρώτα μου και τη βοήθεια του Θεού.
Για χιλιάδες άλλους σαν εμένα παλεύω σήμερα στη πολιτική. Για χιλιάδες που έχουν ανάγκη από ένα γρήγορο, ασφαλές και φιλοπεριβαλλοντικό μέσο καθημερινής μετακίνησης, όπως είναι το μετρό. Παλεύω για όλους εκείνους που δεν εξαντλούν τη δραστηριότητας τους στις βόλτες στο κέντρο της πόλης ή σε κοσμοπολίτικους προορισμούς. Όπως παλεύω επίσης για τις παραγωγικές τάξεις της πόλης και για όλους όσοι κατανοούν ότι η λύση που πλέον υλοποιείται, αυτή δηλαδή της απόσπασης και επανατοποθέτησης, είναι η πλέον κατάλληλη για να έχουμε στο σταθμό και μετρό και αρχαία. Αγωνίζομαι τέλος για όλους εκείνους που η καθημερινή μάχη της επιβίωσης δεν τους επιτρέπει να αναλίσκονται σε προκατασκευασμένες, χωρίς ιδιαίτερο περιεχόμενο για τη προσωπική τους ζωή, πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Όσο για το «αμόρφωτος». Γελώ όπως γελούν και όσοι με γνωρίζουν. Όχι σίγουρα, οι πολύ λίγοι ή οι ελάχιστοι μάλλον, που θεωρούν μορφωμένους μόνο όσους είχαν νταντά και μάθαιναν γαλλικά και πιάνο.
Αναρωτιέμαι, όμως, πως μπορεί να είναι πραγματικά μορφωμένος όποιος συστηματικά υποτιμά τον άλλον, όποιος από μία υποτιθέμενη κορυφή δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του ή όποιος χρησιμοποιεί συνεχώς τον πολιτισμό όχι από εσωτερική ανάγκη, αλλά ως όπλο για ιδιοτελείς πολιτικούς σκοπούς. Σε τελική ανάλυση δεν μπορεί να είναι πολιτισμένος όποιος δεν μπορεί να αποδεχθεί την ήττα του.
Καληνύχτα κύριε Μπουτάρη. Όλοι και όλα έχουν ημερομηνία λήξης.»